Tot vorig jaar heette Larkin Poe nog gewoon The Lovell Sisters.  Omdat Jessica Lovell afhaakte en andere dingen wilde gaan doen, bleven Megan en Rebecca met z’n tweeën achter, veranderden zij van naam en ook lichtjes van stijl: bluegrass en folk zijn nog altijd de steunpilaren van hun muziek, maar er wordt tegenwoordig ook al eens in de poprichting gelonkt, iets waar ik absoluut vrede mee kan nemen. Deze “ep” is immers een hele mooie plaat geworden, die weliswaar meerdere beluisteringen nodig heeft vooraleer ze al haar pracht prijsgeeft. Bij voorbeeld in Burglary, waar een gitaarrifje in verborgen zit, dat Ry Cooder fans wat graag zullen horen.

Vanzelfsprekend blijft alle aandacht uitgaan naar de prachtstemmen van de zusjes, die een tikkeltje minder braaf klinken dan voorheen. Helemaal abnormaal is dat natuurlijk niet: naarmate je opgroeit, word je vanzelf wat minder braaf en dus wat boeiender. Het belet de zusjes alvast niet om dezer dagen volkomen terecht op n°1 te prijken in de EuroAmericana Charts: wie nummers kan maken als Shadows of Ourselves of Nothin’ but Air, hoort op die positie thuis: deze plaat is namelijk erg vakkundig gemaakt, ze bevat uitsluitend zelfgeschreven materiaal, dat bijzonder fraai ingekleurd wordt door fijne muzikanten de hun instrumenten ten dienste stellen van twee heerlijke stemmen. Ziet u het resultaat van dit optelsommetje? Ik wel: prachtig plaatje (Dani)